گفت وگو با مینو بدیعی ـ روزنامه نگار قدیمی این مشکل سر دراز دارد! به گزارش بی بدیل دات کام، مینو بدیعی با اشاره به دغدغه مهم این روزهای خبرنگاران در خصوص امنیت شغلی و معیشت که بگفته او از سالهای دور همیشه وجود داشته است، می گوید: اعتبار و شأن حرفه خبرنگاری باید بیشتر حفظ شود. با نوشتن لایحه های مختلف برای رسانه ها سنگ اندازی نکنید که همه مانعی برای فعالیت خبرنگاران محسوب می شوند. این روزنامه نگار قدیمی در گفتگویی با ایسنا درباره ی دو دغدغه مهم این روزهای خبرنگاران چنین می گوید: بحث معیشت و امنیت شغلی از سالهای دور و از نسل ما تا به امروز بوده و بطور کلی امنیت شغلی و رفاه همیشه جزو مسئله های اساسی خبرنگاران بوده و تقریباً از شروع راه به همین شکل بوده است. رفته رفته روزنامه های باسابقه تر که ساختار محکم تری داشتند توانستند وضعیت بهتری برای خبرنگارانشان ایجاد کنند اما در روزنامه های جدید که بدنبال روزنامه هایی چون کیهان و اطلاعات آمدند ـ خصوصاً در دوره اصلاحات ـ این مسئله بسیار تشدید شد و خبرنگارانی که جذب روزنامه ها می شدند، حقوق بسیار پایین و حتی در حد پایین ترین حقوق کارگری داشتند. وی در ادامه می گوید: از آن سال ها خیلی از خبرنگاران حق بیمه نداشتند و در خیلی موارد به شکل حق التحریر کار می کردند اما حقوقی دریافت نمی کردند. موارد مختلفی می شناسم و با این قبیل خبرنگاران ارتباط داشتم. حداقل حقوق برای کسی که کار فکری دارد و برای تهیه گزارش و خبر زحمت زیادی بکشد از همان گذشته بسیار آزاردهنده بود. در این زمینه بخوانید: مجید رضاییان: امنیت شغلی روزنامه نگار به مصونیت حقوقی وابسته است دغدغه های جدی این روزهای خبرنگاران از دید فریدون صدیقی این روزنامه نگار پیشکسوت درباره ی امنیت روحی و روانی خبرنگاران نیز تصریح می کند: اغلب خبرنگاران از همان گذشته، غیر از این که امنیت شغلی و حرفه ای نداشتند به اشکال متفاوت مورد تحقیر و برخورد نادرست قرار می گرفتند؛ حال چه از جانب ساختار تحریریه و چه از طرف مصاحبه شوندگان و مقامات مسئول که گاه رفتارهای بدی داشتند. این مساله ارتباطی هم به جناح سیاسی ندارد و بیشتر وجه فرهنگی و اجتماعی آن پررنگ بود. در حقیقت به گونه ای که عصر ما به این حرفه نگاه آرمان گرایانه ای داشت، دیگر اینطور نبود و این جنبه ها را هم با خودش داشت. بدیعی یادآور می شود: مسئله این است، از همان زمانی که آقای صارمی در افغانستان توسط طالبان به شهادت رسید، خبرنگاران امنیت جانی نداشتند. خبرنگاران به مناطق پرخطر برای خبر می رفتند اما حمایت چندانی نمی شدند. البته این مسئله محدود به ایران نیست؛ بلکه معضلی جهانی است و خیلی از خبرنگاران در جنگ ها، انقلاب ها و کودتاها کشته می شوند و هر ساله آمار آنها توسط فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران اعلام می شود. این روزنامه نگار باسابقه سپس درباره ی ی تاثیرات نبود امنیت شغلی و مشکلات معیشتی بر روحیه خبرنگاران و همین طور کار حرفه ای آنها، به آمار خودکشی دراین زمینه اشاره می کند و می گوید: این اتفاق در نسل گذشته کمتر بود و متاسفانه در نسل های جوان امروز بیشتر شده است. وقتی یک خبرنگار و گزارش نویس موفق خودکشی کند، معیار بدی برای جامعه است و تنها دلیل آنرا می توان دغدغه های روحی و فشارهای روانی دانست. وی با اشاره به مشکلات معیشتی روزنامه نگاران که از گذشته همیشه وجود داشته است، یادآور می شود: از آن سال ها ملاک خاصی برای میزان تعیین دستمزدها برای خبرنگاران وجود نداشت و تا آنجا که می دانم و در بیشتر روزنامه ها بودم ـ چه اصلاح طلب و چه اصول گرا ـ این رسانه ها ملاکشان برای دستمزد مشخص نبود و برمبنای قانون کار یک خبرنگار صفر کیلومتر با یک کارگر ساده برابری می کرد. در صورتیکه این مقایسه نمی توانست درست باشد! خبرنگاری که دانشگاه رفته، در رشته مورد نظر تحصیل کرده درست نیست چنین معیار و مقایسه ای در قبال او صورت بگیرد و این، مشکلات معیشتی مختلفی را به وجود آورده بود. بدیعی سپس به طرح طبقه بندی مشاغل در رسانه ها اشاره می کند که می تواند نتیجه بهتری را در امتداد امنیت شغلی و معیشتی خبرنگاران به همراه داشته باشد و می افزاید: طرح طبقه بندی و رتبه بندی مشاغل قبل از این در کیهان و اطلاعات سابق انجام می شد و با همکاری وزارت کار بر روی آن کار شد. این طرح باید در تمام روزنامه ها و خبرگزاری ها آن هم متناسب با تورم و افزایش سطح زندگی و... در نظر گرفته شود. وی تاکید می کند: امنیت شغلی باید در هر شرایطی توسط سازمان و رسانه مربوطه اتفاق بیفتد. انجمن صنفی روزنامه نگاران باید طرح هایی را در مورد حقوق و دستمزد خبرنگاران و همین طور بالا بردن سطح رفاهی تهیه و آنرا در اختیار وزارت کار و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار دهد. این روزنامه نگار پیشکسوت با اعلان اینکه بین دانشگاه و رسانه باید ارتباط تنگاتنگی وجود داشته باشد، می گوید: هم اکنون رشته روزنامه نگاری در دانشگاه ها تدریس می شود اما باید ارتباط همه جانبه و مستقیمی بین دانشگاه ها در رشته علوم ارتباطات و روزنامه نگاری با رسانه ها ایجاد شود و رسانه ها نیروهای جوان خودرا از همان دانشگاه ها دریافت و حمایت کنند. بین دانشگاه ها و رسانه ها باید همکاری مشترکی وجود داشته باشد و نیروهای جوان هم حمایت شوند. با نوشتن لایحه های مختلف برای رسانه ها سنگ اندازی نکنند که همه ایجاد مانع برای فعالیت خبرنگاران است. اعتبار و شأن حرفه خبرنگاری باید بیشتر حفظ شود و این انجن صنفی روزنامه نگاران است که باید این وظایف را انجام دهند. به گزارش بی بدیل دات کام به نقل از ایسنا، مینو بدیعی سال ۵۰ در رشته روزنامه نگاری در مؤسسه عالی مطبوعات به تحصیل مشغول شد و پس از دو سال به پیشنهاد تعدادی از استادان دانشکده و به همراه برخی دیگر از همکلاسی هایش همانند حسین قندی، مهدی فرقانی و نوشابه امیری، برای تجربه عملی این حرفه به تحریریه روزنامه «کیهان» رفت. او بعد از فارغ التحصیلی در سال ۵۶ بصورت رسمی به روزنامه «کیهان» جذب شد و تا سال ۷۸ نیز به کار خود در این روزنامه ادامه داد. منبع: bibadil.com 1402/05/20 01:52:23 5.0 / 5 344 تگهای خبر: رسانه , فرهنگی , فعالیت این مطلب را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط شروع اجرای نمایش های صحنه ای و خیابانی جشنواره تئاتر استان اولین جشنواره ی ملی مطبوعاتی زاینده رود آثار هنری ماندگار دیدنی می شود آغاز پیش فروش بلیت کمی شبیه تئاتر نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۵ بعلاوه ۴