بایدها و نبایدهای ممیزی در تلویزیون به گزارش بی بدیل دات كام صداوسیما در یك ماهی كه از شروع سال جدید گذشته، حاشیه هایی به علت حذف بخش هایی از آثار پخش شده داشته است. نمونه اش حذف دیالوگی درباره قیمت رهن خانه در هزارمین بازپخش سریال پدرسالار بود كه سبب نارضایتی حتی برای عوامل برنامه شد. به گزارش بی بدیل دات کام به نقل از ایسنا، «شهروند» در ادامه نوشت: به جز این، ممیزی فیلم هایی مانند هامون، قصر شیرین، سرخپوست، رفیق بد، پاکباخته، لیلی با من است، اخراجی ها و البته پینوکیو و عامو سردار که بیشترشان پیش تر اکران و حتی در شبکه نمایش خانگی و تلویزیون بارها پخش شده بود، اتفاقات جدید در حوزه تلویزیون بود؛ اتفاقی که سبب شد انتقاد داریوش مهرجویی باردیگر به یاد آید که سال ها پیش اظهار داشته بود: «این گونه سانسورها با هیچ گونه معیار اخلاقی، دینی و زیباشناختی مطابقت ندارد و کاری است دل بخواهی و انگار بیشتر به قصد مغشوش و نامفهوم ساختن فیلم صورت گرفته است.» انتقادهای سازندگان فیلم های ایرانی به صداوسیما بابت حذف بخشی از آثارشان، خود سبب عکس العمل های متفاوتی شد. در این بین عده ای این اعتراضات را خودنمایی و بازارگرمی فیلمسازان می دانستند. ازجمله رضا اورنگ، منتقد و روزنامه نگار، که می گوید «میرکریمی و دیگرانی که کارشان را با سریال سازی در تلویزیون آغاز کردند و ساختار تلویزیون ایران را می شناسند، حق ندارند از مسؤلان صداوسیما انتقاد کند؛ چون کسی که با شناخت تلویزیون فیلم هایش را می فروشد، بطور قطع می داند فیلم ها چگونه پخش خواهد شد. آقای میرکریمی! وقتی راضی می شوید فیلم تان را به قیمت کلان یا هر قیمتی به تلویزیون بدهید، دیگر از چه چیزی شاکی هستید؟» محمدرضا لطفی، کارگردان، هم باوری از این جنس دارد: «بعضی اوقات اعتراض به ممیزی بهانه ای می شود برای فرار از پاسخگویی و توجیه ضعف ها. کسی با ممیزی موافق نیست اما باید قوانین و ممیزی را از هم جدا در نظر گرفت. بهرحال هر جای دنیا قوانین خویش را دارد و فیلمسازی که می خواهد در آن جغرافیا فیلم بسازد، محکوم به رعایت آنهاست. این امر اگر قوانین و قواعد مشخص، معین و خط کشی شده ای داشته باشد، قابل پذیرش و حداقل منطقی است. اما مشکل آنجا بروز می کند که این قوانین تبدیل به سلیقه می شود و اینجاست که جنبه صدمه زننده و آزاردهنده ممیزی عیان می شود. جایی که قواعد و خطوط قرمز با رفت و برگشت هر ناظری تغییر می کند.» اما شماری اعتقاد دارند که هیچ چیزی، حتی رضایت کتبی هنرمند (به هر دلیل و حتی به علت نیاز یا وسوسه مالی) قبح دستکاری در اثر هنری را از بین نمی برد. بهمن فرمان آرا در این حوزه می گوید که «بدی ممیزی این است که فرد شاغل در بخش ممیزی به اشتباه فکر می کند که بهتر از بقیه مردم می فهمد و این صدمه زننده است، به خصوص که اغلب معیارهای ممیزی سلیقه ای است. مثلا زمان دریافت پروانه فیلم «دلم می خواد برقصم» آقای مسئول گفت اگر در اسم فیلم رقص باشد پروانه ای صادر نمی گردد. البته این مسائل قبل تر هم وجود داشت و من زمان شازده احتجاب هم مشکلات زیادی داشتم.» مسأله حذف سکانس، نماها یا دیالوگ ها در تلویزیون سال جاری در این بود که فیلم هایی که پیش تر روی آنتن رفته بودند، مشمول ممیزی جدید واقع شدند. موضوعی که این پرسش را به وجود می آورد که در فاصله بین دو بار پخش فیلم چه اتفاقی رخ داده که احتیاج به ممیزی جدید بوجود آورده است و اینکه آیا تلویزیون در زمان خریداری آثار رضایت تهیه کنندگان را در مورد ممیزی دریافت می کند؟ آیا قاعده درستی برای این کار وجود دارد؟ علیرضا رئیسیان در پاسخ به بودن یا نبودن قواعد مشخص ممیزی در تلویزیون می گوید: «من چندان با جزئیات قوانین و قراردادهای تلویزیون آشنایی ندارم. اما این را دیگر همه می دانند که تلویزیون در این حوزه کاملا خودمختار است و حتی تولیدات خودش را هم ممیزی می کند؛ آن هم درحالی که از شروع فیلمنامه تا آخرین مرحله کار روی آن نظارت داشته و همه چیز از زیر دست خود مدیران تلویزیون رد شده است. روشی که در این روزگار دیگر کارایی ندارد و نتیجه اش هم این می شود که می بینیم برای دو پلان باقی مانده از یک سریال شهر شلوغ می شود و یک مرتبه دیگر ناکارآمدی مدیریت فرهنگی و روش هایش آشکار می شود. به خصوص اتفاقات نوروز سال جاری ثابت کرد ظاهرا هر چه نظارت بیشتر شود، چیزهای بیشتری از زیر دست ناظران رد می شود.» درباره بودن یا نبودن قواعد و مقررات روشن برای ممیزی آثار هم رئیسیان عقیده دارد که «همه چیز به سلیقه فردی که ممیزی را انجام می دهد و البته توانایی های عقلی و فکری او بستگی دارد نتیجه این وابستگی به فرد و سلیقه اش هم این می شود که نمی توان قاعده ای مشخص برای ممیزی هایی که اعمال می شود، پیدا کرد و حتی اگر ۲۰ سال هم به دنبال رسیدن به قاعده ای بگردید، مطمئن باشید به هیچ نتیجه ای نخواهید رسید. این بی قاعدگی هم یکی از علل منسوخ شدن ممیزی در دنیای مترقی است. در اینجا هم واقعا دلیلش را نمی دانم، به خصوص وقتی می بینیم که هر اتفاق یا هر صحنه ای از فیلم در یک چشم به هم زدن می تواند به دست خیل عظیمی از مردم برسد و تمام کارایی سیستم ممیزی را زیر سوال ببرد.» علیرضا داودنژاد هم تنها قاعده حاکم بر ممیزی را سلیقه می داند: «تنها چیزی که در مورد این جریان می دانم این است که تنها قاعده حاکم بر سیستم ممیزی، سلیقه است و بس.» یکی از مواردی که در ممیزی تلویزیونی فیلم های سینمایی مورد بحث قرار گرفت، این بود که «آیا تهیه کننده در زمان واگذاری حق پخش فیلمش به تلویزیون با جرح و تعدیل آن موافقت کرده است یا نه». موضوعی که البته از نگاه علیرضا داودنژاد اهمیت چندانی هم ندارد: «الان دقیقا به یاد ندارم که قرارداد با تلویزیون شامل چه بندهایی است، اما وقتی یک طرف قضیه تلویزیون باشد، اصلا چیزهایی که روی کاغذ نوشته می شود، اهمیتی ندارد، چون تلویزیون هر کاری که دلش می خواهد انجام می دهد و کسی هم دستش به جایی بند نیست.» از منظر علل و چرایی، علیرضا داودنژاد هم با علیرضا رئیسیان هم عقیده است و می گوید: «منطق پشت این جریان دقیقا همان منطقی است که پشت کلیت ممیزی هم وجود دارد و آن هم چیزی نیست مگر سلیقه. وقتی مسئولی عوض می شود و کس دیگری جای او می نشیند، مدیر نورسیده فکر می کند باید چرخ را از اول اختراع و همه چیز را از ابتدا شروع کند. چنین می شود که می بینیم فیلم قبلا ممیزی شده یک مرتبه دیگر ممیزی می شود و این دفعه بخش جدیدی از آنرا حذف می کنند. به همین سادگی است این ماجرا؛ و کمترین نشانی از قوانین، قواعد، اصول و مقررات مدون و مشخص پشت این ماجرا وجود ندارد. مسئولی از فیلمی خوشش می آید و آن دیگری نه. یکی از مسؤلان حساس تر است و آن دیگری نه. یکی رئوف تر است و آن دیگری نه؛ و همین ها هم سرنوشت فیلم و هنرمند را روشن می کند که فیلم در چه زمانی و در زمان مدیریت کدام مدیر عرضه شده باشد.» داودنژاد عقیده دارد که گذشته از انتقادات و اعتراضات واقعی یا صوری به ممیزی، از این نظر که «مهم ترین آسیب، قطع یا تضعیف رابطه جریان فیلمسازی با زندگی است» باید همگان به صدمه های آن آگاهی یابند: «ممیزی درنهایت به آنجا می انجامد که در فیلم ها نشانی از مسائل، نیازها و بحث های مردم نباشد. این هم یعنی که به غیبت زندگی در سینما منتهی می شود که مهم ترین منبع الهام هنرمند است و راه این منبع الهام را می بندد. وقتی هم هنرمندی از منبع الهامش که باید زندگی و اتفاقات اجتماعش باشد، دور می افتد یا رو به توهمات می آورد یا به سمت کپی برداری از آثار قدیمی یا خارجی می رود که هر دو صدمه زننده است.» آیا ممیزی هوادار دارد؟ صدا و سیما در نوروز ۹۹ با تساهل بیشتری در ممیزی با سریال پایتخت مواجه گردید، اما این امر خود باعث حاشیه هایی شد. علیرضا رئیسیان در این مورد می گوید: «مشکل اصلی این است که مدام صحبت از این می شود که مردم فلان چیز را می پسندند یا نمی پسندند. در چنین شرایطی پسندیدن یا نپسندیدن مردم اهمیتی ندارد. وقتی مردم امکان انتخاب بیشتری داشته باشند و آنها از بین کارهای متنوع این آمارهای اغراق آمیز رضایت ۷۰ درصدی و ۹۰ درصدی را از کاری نشان دادند، آن وقت است که می توان فلان کار یا مدیران تلویزیون را موفق دانست؛ وگرنه در جایی که تنها یک محصول وجود دارد؛ در جایی که انحصار، امکان هرگونه رقابت و حق انتخاب را از مخاطب گرفته، آیا چاره دیگری جز تماشای آن برای تماشاگران تلویزیون باقی می ماند؟» 1399/02/05 20:45:27 5.0 / 5 1767 تگهای خبر: اثر , اثر هنری , برنامه , تلویزیون این مطلب را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط صدایش بزنیم هنرمند، همین و بس! قصه تیتراژهای عصبانی زخم کاری فصل جدید عصر خانواده به آنتن رسید فارابی فیلسوف مسلمان با نظریات حکمرانی نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۷ بعلاوه ۱